زخم های دیابتی شایع ترین آسیب های پا هستند که منجر به قطع اندام تحتانی می شوند.
مدیریت پای دیابتی مستلزم آگاهی کامل از عوامل خطر اصلی قطع عضو، ارزیابی روتین مکرر و نگهداری پیشگیرانه دقیق است.
شایع ترین عوامل خطر برای تشکیل زخم های دیابتی عبارتند از نوروپاتی دیابتی، تغییر شکل ساختاری پا و بیماری انسداد شریان محیطی.
یک معاینه فیزیکی دقیق، همراه با آزمایش تک رشته ای برای نوروپاتی و آزمایش غیرتهاجمی برای نارسایی شریانی، می تواند بیمارانی را که در معرض خطر ابتلا به زخم پا هستند شناسایی کرده و بیمارانی را که قبلا زخم یا سایر عوارض پای دیابتی دارند، به طور مناسب طبقه بندی کند.
آموزش بیمار در مورد بهداشت پا، مراقبت از پاها و ناخن و کفش مناسب برای کاهش خطر آسیبی که می تواند منجر به تشکیل زخم های دیابتی شود، بسیار مهم است.
پیروی از یک رژیم سیستماتیک تشخیص و طبقه بندی می تواند ارتباط بین پزشک خانواده و فوق تخصص دیابت را بهبود بخشد و درمان مناسب عوارض را تسهیل کند. این رویکرد تیمی ممکن است در نهایت منجر به کاهش قطع عضو اندام تحتانی مرتبط با دیابت شود.
عوارض پای دیابتی شایع ترین علت قطع عضو بدون ضربه اندام تحتانی در جهان امروزی است. خطر قطع اندام تحتانی در دیابتی ها 15 تا 46 برابر بیشتر از افرادی است که دیابت ندارند. علاوه بر این، عوارض پا در بیماران مبتلا به دیابت شایع ترین دلیل بستری شدن در بیمارستان در بیماران دیابتی است که تا 25 درصد از بیماران دیابتی را تشکیل می دهد.
زخم های دیابتی
اکثریت قریب به اتفاق عوارض پای دیابتی که منجر به قطع عضو می شود با تشکیل زخم های پوستی شروع می شود.
تشخیص زودهنگام و درمان مناسب این زخم ها ممکن است از 85 درصد از قطع عضو جلوگیری کند.
پزشکان خانواده در حصول اطمینان از اینکه بیماران دیابتی مراقبت های اولیه و بهینه را برای زخم های پوستی دریافت می کنند، نقش اساسی دارند.
بررسی دقیق پای دیابتی به صورت منظم یکی از ساده ترین، کم هزینه ترین و موثرترین اقدامات برای پیشگیری از عوارض پا است. مراقبت مناسب از پای دیابتی مستلزم شناخت شایع ترین عوامل خطر برای از دست دادن اندام است. بسیاری از این عوامل خطر را می توان بر اساس جنبه های خاصی از تاریخچه و معاینه مختصر اما سیستماتیک پا شناسایی کرد.
در صورت بروز زخم پای دیابتی متخصصان و کارشناسان ما در مرکز درمان در منزل و پرستاری در منزل زینو خدمات پانسمان زخم در منزل و مراقبت از زخم را ارائه می دهند.
عوامل خطر برای قطع اندام تحتانی
عوامل خطر رایج برای قطع پای دیابتی عبارتند از نوروپاتی محیطی، تغییر شکل ساختاری پا، زخم، عفونت و بیماری عروق محیطی. مهم است که بدانیم زخم پا می تواند علت چند عاملی داشته باشد.
- عدم وجود حس محافظتی به دلیل نوروپاتی محیطی
- نارسایی شریانی
- تغییر شکل پا و تشکیل پینه که منجر به ایجاد نواحی کانونی با فشار بالا می شود
- نوروپاتی اتونومیک باعث کاهش تعریق و پوست خشک و ترک پوستی در پا شود
- تحرک محدود مفصل
- چاقی
- اختلال در بینایی
- کنترل ضعیف گلوکز منجر به اختلال در بهبود زخم می شود
- کفش نامناسبی که باعث از بین رفتن پوست می شود یا از پوست در برابر فشار زیاد و نیروهای برشی محافظت نمی کند.
- سابقه زخم پا یا قطع اندام تحتانی
- بیماری انسداد شریان محیطی
درمان زخم دیابت
هدف اولیه درمان، ارتقاء التیام و جلوگیری از عفونت است. در اینجا چند درمان متداول برای زخم دیابت وجود دارد:
مراقبت از زخم: تمیز نگه داشتن زخم و پوشاندن زخم با یک پانسمان استریل برای جلوگیری از عفونت مهم است. پزشک شما ممکن است نوع خاصی از پانسمان مانند پانسمان هیدروژل یا فوم را برای بهبود بهبودی توصیه کند.
دبریدمان: برداشتن بافت مرده یا آسیب دیده از زخم می تواند به بهبودی کمک کند. این کار را می توان با استفاده از روش های مختلفی مانند دبریدمان جراحی، دبریدمان آنزیمی یا دبریدمان اتولیتیک انجام داد.
کاهش فشار: کاهش فشار روی زخم برای بهبودی مهم است. این کار را می‌توان با استفاده از کفش‌های مخصوص، مانند کفش‌های سفارشی، یا با استفاده از ویلچر یا عصا انجام داد.
داروها: پزشک ممکن است آنتی بیوتیک ها را برای پیشگیری یا درمان عفونت یا داروهای موضعی برای بهبود بهبودی مانند فاکتورهای رشد یا کلاژن تجویز کند.
کنترل قند خون: کنترل سطح قند خون برای بهبود بهبود و جلوگیری از عوارض بیشتر مهم است.