پیشگیری از زخم بستر

زخم بستر، همچنین به عنوان زخم فشاری شناخته می شود، مناطقی از پوست و بافت آسیب دیده است که در نتیجه فشار طولانی مدت روی پوست ایجاد می شود. آنها بیشتر روی برجستگی های استخوانی مانند پاشنه پا، باسن و دنبالچه ایجاد می شوند، اما می توانند در هر جایی از بدن ایجاد شوند.

شدت زخم‌ های بستر می‌تواند از قرمزی خفیف پوست تا زخم‌های عمیقی که از طریق پوست و عضله یا استخوان زیرین گسترش می‌یابد متغیر باشد.

زخم بستر در افرادی که نمی توانند مرتباً موقعیت خود را تغییر دهند، مانند کسانی که در بستر هستند یا از ویلچر استفاده می کنند، شایع است. سایر عوامل خطر برای زخم بستر عبارتند از سوء تغذیه، کم آبی، بی اختیاری و شرایط پزشکی که بر جریان خون تأثیر می گذارد، مانند دیابت یا بیماری شریان محیطی.

پیشگیری از زخم بستر یک جنبه مهم مراقبت های بهداشتی برای افرادی است که در معرض خطر ایجاد این زخم ها هستند. راهبردهای پیشگیری شامل جابجایی مکرر بیمار، تمیز و خشک نگه داشتن پوست، اطمینان از تغذیه و هیدراتاسیون کافی، استفاده از تخت‌ها و تشک‌های تخصصی، تشویق به تحرک و ورزش، و ارائه مراقبت‌های مناسب برای بی‌اختیاری است. شناسایی زودهنگام افرادی که در معرض خطر ابتلا به زخم بستر هستند و مداخله سریع می‌تواند از ایجاد این زخم‌ها جلوگیری کرده و بهبودی را برای کسانی که قبلاً زخم بستر داشته‌اند، افزایش دهد.

پیشگیری از زخم بستر

جابجایی: جابجایی مکرر بیمار یک استراتژی مهم برای پیشگیری از زخم بستر است. در صورت لزوم، بیماران باید هر 2 ساعت یا بیشتر در موقعیت خود قرار گیرند تا فشار بر برجستگی های استخوانی کاهش یابد.

مراقبت از پوست: تمیز و خشک نگه داشتن پوست برای جلوگیری از زخم بستر مهم است. مرطوب کردن پوست در صورت لزوم نیز می تواند به جلوگیری از خشکی و ترک خوردن کمک کند.

تغذیه: تغذیه مناسب برای حفظ سلامت پوست و جلوگیری از زخم بستر ضروری است. یک رژیم غذایی متعادل که شامل پروتئین و مایعات کافی باشد، مهم است.

سطوح نگهدارنده: تخت ها و تشک های تخصصی که فشار را به طور یکنواخت توزیع می کنند می توانند برای کاهش خطر زخم بستر استفاده شوند.

تحرک: تشویق بیماران به حرکت و ورزش تا حد امکان می تواند به پیشگیری از زخم بستر کمک کند. فیزیوتراپی ممکن است برای کمک به بیماران برای حفظ تحرک ضروری باشد.

مراقبت از بی اختیاری: مراقبت مناسب از بی اختیاری برای جلوگیری از رطوبت از نرم شدن پوست و افزایش خطر زخم بستر مهم است.

آموزش: آموزش بیماران، مراقبان و متخصصان مراقبت های بهداشتی در مورد عوامل خطر و پیشگیری از زخم بستر برای جلوگیری از ایجاد آنها مهم است.

سایر راهکارهای پیشگیری از زخم بستر

نقشه برداری فشار: نگاشت فشار تکنیکی است که شامل استفاده از یک دستگاه خاص برای اندازه گیری نقاط فشار روی بدن می شود. از این اطلاعات می توان برای تعیین اینکه کدام مناطق در معرض بالاترین خطر ابتلا به زخم بستر هستند و بر این اساس استراتژی های تغییر موقعیت را تنظیم کرد.

کرم های بازدارنده: از کرم ها یا پمادهای مانع می توان برای محافظت از پوست در برابر رطوبت و اصطکاک استفاده کرد. این محصولات می توانند به جلوگیری از ایجاد زخم بستر در مناطقی که پوست در معرض آسیب است کمک کند.

ارتباط: بیماران و مراقبان باید به طور منظم ارتباط برقرار کنند تا اطمینان حاصل شود که استراتژی های پیشگیری به طور مداوم دنبال می شوند. همچنین باید بیماران را تشویق کرد که در صورت احساس ناراحتی یا مشاهده هرگونه تغییر در پوست خود صحبت کنند.

ارزیابی‌های منظم: ارزیابی‌های منظم بیماران در معرض خطر زخم بستر می‌تواند به شناسایی علائم اولیه شکستگی پوست کمک کند و امکان مداخله سریع برای جلوگیری از ایجاد زخم‌های بستر کامل را فراهم کند.

اجتناب از پوشیدن لباس‌ های تنگ: لباس‌ ها یا تجهیزات تنگ، مانند گچ‌ ها یا بریس‌ ها، می‌ توانند با ایجاد نقاط فشار روی پوست، خطر ابتلا به زخم بستر را افزایش دهند. لباس های گشاد و تجهیزات مناسب می توانند به جلوگیری از این نقاط فشار کمک کنند.

مدیریت درد: درد می‌تواند برای بیماران در تغییر موقعیت یا انجام فعالیت بدنی مشکل ایجاد کند و خطر ابتلا به زخم بستر را افزایش دهد. مدیریت موثر درد می تواند به بیماران کمک کند راحت و متحرک باشند و خطر ابتلا به زخم بستر را کاهش دهد.

اجتناب از فشار و اصطکاک: بیماران باید با استفاده از تکنیک های مناسب بلند شوند یا حرکت داده شوند تا از فشار و اصطکاک که می تواند باعث آسیب پوست شود جلوگیری شود. علاوه بر این، بیماران باید طوری قرار بگیرند که روی تخت یا صندلی خود به پایین سر نخورند، که می تواند باعث آسیب شود.