زخم سوختگی

سوختگی آسیب پوست یا سایر بافت ها است که در اثر تماس حرارتی، تشعشعی، شیمیایی یا الکتریکی ایجاد می شود.

سوختگی ها بر اساس عمق (ضخامت جزئی سطحی و عمیق و ضخامت کامل) و درصد کل سطح بدن درگیر طبقه بندی می شوند.

عوارض و مشکلات مربوط به آن شامل شوک هیپوولمیک، آسیب استنشاقی، عفونت، جای زخم و انقباض است.

بیماران با سوختگی های بزرگ نیاز به احیای مایع دارند.

درمان زخم‌ سوختگی شامل آنتی‌ باکتری‌ های موضعی، پاک‌ سازی منظم، بلند کردن پوست و گاهی پیوند پوست است. توانبخشی فشرده، متشکل از تمرینات دامنه حرکتی و آتل بندی، اغلب ضروری است.

انواع سوختگی

سوختگی حرارتی ممکن است ناشی از هر منبع گرمایی خارجی باشد (شعله، مایعات داغ، اجسام جامد داغ، یا گاهی اوقات بخار)، آتش سوزی همچنین ممکن است منجر به استنشاق دود سمی شود.

سوختگی‌های ناشی از تشعشع معمولاً ناشی از قرار گرفتن طولانی‌مدت در معرض اشعه ماوراء بنفش خورشیدی (آفتاب‌سوختگی) است، اما ممکن است در اثر قرار گرفتن طولانی‌مدت یا شدید با دیگر منابع پرتو فرابنفش (مثلاً تخت‌های برنزه) یا قرار گرفتن در معرض منابع اشعه ایکس یا سایر تشعشعات غیرخورشیدی ایجاد شود.

سوختگی های شیمیایی ممکن است ناشی از اسیدهای قوی، قلیایی های قوی (مانند لیمو، سیمان)، فنل ها، کرزول ها، گاز خردل، فسفر و برخی فرآورده های نفتی (مانند بنزین، تینر رنگ) باشد. نکروز پوست و بافت عمیق‌تر ناشی از این عوامل ممکن است طی چند ساعت پیشرفت کند.

سوختگی های الکتریکی ناشی از تولید گرما و الکتروپوراسیون غشای سلولی مرتبط با جریان های عظیم الکترون ها است. سوختگی‌های الکتریکی با ولتاژ بالا (بیش از 1000 ولت) اغلب باعث آسیب عمیق بافت عمیق به بافت‌های رسانای الکتریکی مانند ماهیچه‌ها، اعصاب و رگ‌های خونی می‌شوند، علی‌رغم حداقل آسیب ظاهری پوستی.

عوارض زخم سوختگی موضعی

اسکار بافت سفت و مرده ای است که در اثر سوختگی عمیق ایجاد می شود. یک اسکار محیطی که به طور کامل یک اندام (یا گاهی اوقات گردن یا بالاتنه) را احاطه می کند، به طور بالقوه منقبض است. یک اسکار منقبض کننده گسترش بافت را در پاسخ به ادم محدود می کند. در عوض، فشار بافت افزایش می یابد و در نهایت باعث ایسکمی موضعی می شود. ایسکمی حیات اندام ها و انگشتان دیستال اسکار را تهدید می کند و اسکار در اطراف گردن یا قفسه سینه می تواند تهویه را به خطر بیندازد.

جای زخم و انقباضات ناشی از بهبود سوختگی های عمیق است. بسته به وسعت اسکار، ناهنجاری های انقباض می تواند در مفاصل ظاهر شود. اگر سوختگی در نزدیکی مفاصل (به ویژه در دست ها)، در پاها یا در ناحیه پرینه باشد، عملکرد می تواند به شدت مختل شود. عفونت می تواند جای زخم را افزایش دهد. در برخی از بیماران دچار سوختگی، به خصوص در بیمارانی که پوست تیره‌تری دارند، کلوئید تشکیل می‌شود.

علائم و نشانه های زخم به عمق سوختگی بستگی دارد:

سوختگی‌های سطحی: این سوختگی‌ها قرمز رنگ هستند، با فشار خفیف به‌طور مشخص و گسترده سفید می‌شوند و دردناک و حساس هستند. وزیکول ها یا تاول ها ایجاد نمی شوند.
سوختگی های سطحی با ضخامت جزئی: این سوختگی ها با فشار سفید می شوند و دردناک و حساس هستند. وزیکول ها یا تاول ها در عرض 24 ساعت ایجاد می شوند. قاعده وزیکول ها و تاول ها صورتی است و متعاقباً ترشح فیبرینی ایجاد می کند.

سوختگی با ضخامت جزئی عمیق: این سوختگی ها ممکن است سفید، قرمز یا قرمز و سفید خالدار باشند. آنها سفید نمی شوند و نسبت به سوختگی های سطحی تر، درد و حساسیت کمتری دارند. سوزن سوزن اغلب به عنوان فشار به جای تیز تفسیر می شود. وزیکول ها یا تاول ها ممکن است ایجاد شوند. این سوختگی ها معمولا خشک هستند.

سوختگی های تمام ضخامت: این سوختگی ها ممکن است سفید و قابل انعطاف، سیاه و زغالی، قهوه ای و چرمی یا قرمز روشن به دلیل ثابت شدن هموگلوبین در ناحیه زیر پوستی باشند. سوختگی های ضخیم کم رنگ ممکن است پوست طبیعی را شبیه سازی کنند، به جز اینکه پوست در برابر فشار سفید نمی شود. سوختگی های تمام ضخامت معمولاً بی حس کننده یا کم بیهوشی هستند. موها را می توان به راحتی از فولیکول های آنها کشید. وزیکول ها و تاول ها معمولاً ایجاد نمی شوند. گاهی اوقات ویژگی هایی که ضخامت کامل را از سوختگی با ضخامت جزئی عمیق متمایز می کنند 24 تا 48 ساعت طول می کشد تا ایجاد شود.